Zaman Sonra

Saat 04:04

Konu sen.

Gözlerinle üzerimi ört

yanıyorum sensizlikten.

Kelimelere sığınıp sızıyorum

boğazımda bir anason dem vuruyor

ve yaz ortası

bildiğim bir sokakta kayboluyorum

gülüşün aklımla oyunlar oynuyor.

Korkuyorum

yemin ederim korkuyorum

güzelliğine gözyaşlarımla gölge düşürmekten,

gidersen kapanır cennet

Tanrı bile vazgeçer insanoğlunu sevmekten.

Seviyorum

ve gitgide ürkütüyor beni  bu sevgisizlikten,

gülüyorum

ve tüm şehir sen kokuyor hasretinden.

Şimdi avuçlarını açsan

rüyalarımı alıp ben uçacağım

ve korkuyorum

konduğumda kendi kanatlarımı kıracağım.

İşte o zaman

ellerinleyiz,

hadi gel sev beni.

İşte o zaman

senleyiz,

bir yudum ol sar beni.

-Umutcan Savcı

İstanbul

bugün İstanbul mağdur
tecavüz edilmiş 
yalnız kalmış 
sığınmış köşelerde ağlıyor

         kimseye açamaz derdini 
         anlarlar mi halinde İstanbul'un

                     adına yazılmış şiirler
                     adına söylenmiş şarkılar varken 


                             gerçekten anlarlar mi seni İstanbul ?

elveda Edith!!

gerçeklerle yaşayabilseydik keşke 
duygusal olmak 
hayal kurmak 
sonra o hayallere inanmak 

bütün yapageldiğimiz bu değil mi
her gün 
bu kadar sıradanız iste 
sefil kadınların dünyası 
yapış yapış duygusallık 
elveda Edith!!

Ben olsam Tanrım

           “İğde çiçeklerinin kokusu bir şehri sarmışsa, hüzün usulca kaybolmalı o şehrin sokaklarından.”  Baharın o ikindi tatlılığını yaşamalı bütün insanlar. Mesela her bahar bütün insanlar bir gülün dikenine takılıp ellerini kanatmalı ve küfretmeli. Ama yaşamalı insanlar. En azından o baharı sağ salim atlatmalı. Ne yani ben Tanrı olsam bahar günü ölmeyi yasaklarım insanlara. Canlarını almam. Ne zorum var ki bir bahar ikindisinde sakalı yeni çıkan bir ergeni yetim bırakayım. Ne zorum var sobasını yakamayan bir ninenin tek dayanağı olan kızını yanıma alayım? Ben Tanrı olsam doğayı diriltirken bütün insanlığı şahit tutarım bu olaya.

           İsyan değil elbette. Anlayamamak benimkisi. Ölümü bir türlü anlayamamak... Doğum günümde… Bana öğretilen baharda toprağa cemre düşer. Baba, anne, evlat yani beden değil. Cemre düştüğünde ısınan toprak, bir bedenle beraber kararıyor. Nefes alan cesetlerin hayatlarıyla beraber… Özür dilerim Koca Veysel benim sadık yârim kaybolacağım toprak olamaz. Çünkü bugün oturdum ve ölümü düşündüm. 20 yaşına yeni girmişken ve hayat o kadar da güzel değilken. Yazmak ve yaşamak kafa ruhlar.

Tanrım bahar günü ölmeyeyim, insanların kapı önü sohbeti kesilmesin.

         Ölümün yeni bir başlangıç olabilmesi için geride kalanların da yeni bir hayata başlamaları gerekiyor. Bir hafta sonra şiş gözlerle aynı okula gitmek değil. Ya da herkesten ‘bak şimdi’yle başlayan cümleleri duymamak için bile ölünür. Bahar diyordum. İlkbaharı yaşayan bir insanın son nefesini vermesi ne büyük ironi Tanrım. Mezarların içinde iğde çiçeklerinin kokusunu duyabiliyor muyuz Tanrım?

Aslında işleyişi değiştirebilsek ölüm fena değil, bir gideri var Tanrım.

Ben senin yerinde olsam Tanrım; sapık ruhluları bahar günü öldürürdüm. Babaları değil.

Ben olsam Tanrım, cennetteki paralel yapıyı çökertirdim. Mikail’de bir şeyler var. Kış günü güneşleniyoruz.

Ben Tanrı olsam Tanrım, babalara bazı günler izin verirdim dünyaya gelsinler diye. Çocuklarının doğum günleri buruk geçmesin.

Sen yine de iyisini bilirsin.

-Rindmeşrep.

Ben bilirim!

Bakma sen benim bu kadar hüzünlü şeyler yazdığıma,

Ben çok gülerim...

Ve ben gülerken

Hiç kimse yalan olduğunu anlamaz

C.S

Yüreğimi ezip geçtiğin zaman bilemedin ayak izlerinin bende kalacağını. Yüreğimin, kalbimin üzerinde yürüyorsun ya merak ediyorum. Kırık parçalarının üstünde yürümek acıtmıyor mu canını? Senin canın benimdir. Cânanın canı acırsa, benim ruhum kanar.

Ey benim gönlüme düşen ilk cemre. Sen geldin, sen güldün benim buz gibi toprağım ısındı. İsmim cennette yetişir dedin, seni o toprağa fidan olarak diktim ben. Bir güldün… Can suyu gibi dirilttin gönlümü, 20 yıllık yaşamımın en bereketli yağmuru… Bir sustun, ya bir sustun… Bütün susuşlar hayret etti bu suskunluğa. Kitaplar şapka çıkardı. Sen bir sustun Nazım sustu, Cemal sustu, Turgut sustu, Tomris küstü…

“Allah bana bir kalem verdi mürekkebini ben buldum.” Kalem ne yazarsa senden izler taşıdı. Kimse bilmesin sana yazdığımı. Bir sen bil bir de Baharlar bilsin… Sonrası zaten ben seni bir mezar taşına, bir çiçeğe, bir çocuğa, bir anneye anlatırım. Onu da bilme sen. Sen anca benim olduğunu bil. Neden mi ben? Seni öyle sahiplendim ben. Sana benden başka bir mısra değse yabancı bildim. Senin gülüşünü sahiplendim. Ama özür dilerim susuşuna alışamadım.

Ben sana sırtımda kambur, omuzlarımda yük, gözlerimde yaş, ellerimde şiir yalın ayak geldim. Ne kamburumu ne yükümü ne yaşımı gösterdim sana. Yalnızca şiir olsun dedim. Nasıl ki yemeğe başlarken besmele çekeriz, senin gözlerin de şiirle başlar dedim. Onu da sen benimsemedin. Ama ben seni öyle “benim”sedim.

Sen bilmezdin arada 300 küsur mesafe varken elimden gelen bu. Yanımda olsan böyle olur muydu?

Sen bilmezdin seni şiirleştirdiğimi.

Sen bilmezdin beni sevip sevmediğini.

Ben biliyorum seni seviyorum

-Rindmeşrep

Kimsin ?

Kim olduğu umrumda değil 

Sevebilirsin

Öpebilirsin

Koklayabilirsin

Sevişebilirsin de

Sen ne halt istersen yiyebilirsin

Hayat böyle güzelim

Iğrenç

Boktan 

Manasız

Berbat bir halde

Oysa sen ne anlarsın yaşamaktan 

Keyif almaktan

Eğlenmekten

Ve havayı ciğerlerine çekmekten 

ve Denizi seyretmekten

Sen kaybedensin

Kaybetmişsin

Hep de kaybedeceksin

Sevil!

bir delilik var üstümde 
sarhoş adımlarım takip ediyor içimdeki kadını
bir tokat umarak yaklaştırdım yanağımı
ve sarhoşluktan
ve soğuktan
bahsettim
kısa saçları kadardı yaşadığımız
güzel, keskin ve tatlı
ve dudakları
kıpkırmızı bir resim çiziyordu,
tuval olamadı dudaklarım.

meydanda çırıl çıplak bir derviş
  -sev,
  -ve sevil!
emrediyor.

viski emretti;
sevdim
fakat;
sevilmedim.

-furkan

Parmak Uçlarım

http://www.youtube.com/watch?v=u8vHCQPGukE

hayal kurmayı seviyorum

bir şeyi duyduğumda gözümün önünde canlanmasını seviyorum

eskiden gözlerimi kapatır

eşyalara dokunurdum

onları hissetmeye çalışırdım

sanki dokundukça görebileceğime inanırdım

hala da inanıyorum aslında

dokunmak, olmayan şeylere can vermek gibi

insanın özüne ulaşmak gibi

ufacık elektronların birinden diğerine akması gibi

tatlı, masum, içten bir davranış

senin alnının benim yanağına değmesi mesela sen uyurken

burunlarımızın birbirine değmesi, üşüdüğünü hissetmek

parmak uçlarımızın birbirine değmesi

sanki dünyanın en özel sırrını paylaşmak gibi

dudaklarımızın birleşmesi

sanki kocaman bir şelale gibi

bütün duyguların patlaması

kendini ifade edebilmenin en özel yolu olabilir

iki insanın öpüşmesi

öpmek de olur

öpüşmesek de olur nasılsa

annenin çocuğunu öptüğü gibi öperim seni

alnından 

kokunu içime çekerek

dünyanın özel sırrını paylaştım seninle

her gün ve her gece paylaşıyorum

aşkla

ruhumuz varsa eğer

parmak uçlarımızda olduğu kesin